Missie geslaagd!

Ik bekijk even mijn vorige blogpost en wat zie ik? Ik heb het nog over komende examens, een huis dat moet gekocht worden … Dit lijken wel prehistorische feiten als ik ze zo lees, toch ligt die prehistorie slechts een goede maand in het verleden. Zo zie je maar wat er allemaal verandert in een maand tijd!

First things first, het mondeling examen! Wel, ik kan het kort samenvatten: STRESSEREND en GESLAAGD!
Iedereen weet ondertussen natuurlijk dat iets “kort” uitleggen mij niet zo heel goed afgaat… Hier gaat ie!
Ik had voor het examen nog enkele dagen recup genomen, 3 om precies te zijn. Toen het examen naderde voelde ik al mijn theewater dat 3 dagen toch wel zeer minimiem waren. De woensdag en donderdag hield ik me nog zeer rustig, kalm, bedeesd, hoopvol, positief, … De vrijdag echter zat ik al om kwart na 7 ’s morgens te bibberen achter mijn samengevatte tekst. “Komaan, Vi, die 19 punten van de machinerichtlijn, som ze op”, “Allez, Vicky, de 13 ontstekingsbronnen, geef ze eens!”, enzoverder. Maar helaas, de opsommingen kwamen er gewoon niet uit. Er waren ook zoveel lijstjes vanbuiten te kennen en laat er nu iets zijn waar ik echt niet goed in ben zijn het dingen klakkeloos vanbuiten leren. Dus ja, om 10 u een noodkreet naar manlief: “Ik ben hier helemaal aan het flippen!” En dat was dan nog licht uitgedrukt. Er ging niks meer in dat koppeke van mij. Om 16u was het boeken toe, douchetijd, examen-outfit-kiestijd, … je kent het wel, a lady needs to be fully prepared!
Kurt probeerde me nog even op andere gedachten te brengen door over één of andere fait-divers te beginnen, natuurlijk meteen de mond gesnoerd door ondergetekende: “eum, met zo’n onnozeligheden moet je nu niet afkomen é!”. Ik vermoed dat hij me nog nooit zo zenuwachtig gezien heeft. Want eerlijk gezegd, ik ben eigenlijk geen overdreven gestresseerd mens. Een portie gezonde zenuwen nu en dan, ja dat wel, maar zo echt stressen (behalve voor onze trouw dan) dat heb ik niet echt. Dat is dan ook een kant die hij eens heeft leren kennen heeft …

Het mondeling examen zelf, tjah, wat kan ik ervan zeggen. Je beleeft dat eigenlijk maar half door de stress. Enorm muggeziften over dat eindwerk, dat vond ik. Ik bleef maar bladeren in die 146 pagina’s tellende knuffel om hun gevonden “discripanties” te bekijken en te weerleggen. Tot ik dat bladeren opgegeven heb, ik was op den duur zo danig aan het bladeren dat ik hun vragen niet meer hoorde. Op een bepaald moment wordt mij dan ook gevraagd of ik nog wel meevolg, waarop ik vakkundig antwoord: “ik blader niet meer mee, maar luister des te meer naar jullie opmerkingen” (hé, puik antwoord, niet?)

De vragen over de leerstof, tjah, ik wist het of niet, dat is de bottom line. Wit was wit en zwart bleef zwart. Wat ik meteen kon antwoorden was ok, wat niet meteen kwam, kwam ook op geen enkel moment, ook niet toen ze hints en tips gaven. Ik bekeek hen of zij Azerbeidzjaans sprekende Marsbewoners waren en antwoordde gewoon: “Sorry, het komt echt niet”.

Met een klein hartje buitengewandeld dus, er geen goed gevoel aan overhoudend. Nog even bekomen buiten en mijn promotor afgewacht die mij uiteindelijk verloste: “Proficiat, Vicky”. Ik vroeg hem wel 3 keer of hij wel degelijk doelde op zowel eindwerk- als examenondervraging. Hij bleef positief. Man ik kon wel rond zijn nek vliegen maar heb me nog net op tijd kunnen bedwingen! Euforie alom dus, wat had je gedacht! De wereld is een mini-preventieadviseurke niveau II rijker!
Op 6 juni kunnen we bellen voor de definitieve uitslagen en tenslotte op 20 juni sluiten we het hoofdstuk af met de officiële proclamatie met de nodige toeters en bellen!

Amper enkele uren later werden we bij de notaris verwacht. (een slapeloze nacht later, je zou denken dat een mens niet slaapt de nacht voor het examen, bij mij is dat dus net omgekeerd, ik heb de nacht van vrijdag op zaterdag wel 20 keer opnieuw mijn examen afgelegd! Alsof 1 keer nog niet erg genoeg was!)
Hier houd ik het wel even kort, dat compenseert een beetje mijn tirade van hierboven, niet? Elvendertig handtekeningen, 3 sleutels, cava en een gezellige babbel met de ex-eigenaars later waren we eindelijk kerverse, nagelnieuwe huisbezitters! We maken een klein (allez, klein…) vreugdesprongetje!

De dinsdag stond er al team van 6 klaar om in een sneltempo aan de grote werken te beginnen: sanitair, verwarmingsketel en nieuwe elektriciteit. En elke dag zien we de “staat” van ons huis achteruit gaan, ogenschijnlijk, want het is allemaal voor het goede doel natuurlijk en eigenlijk gaat het er alleen maar op vooruit, het ziet er alleen zo niet uit.

Ondertussen kunnen de elektriciens bijna afronden en staat de boven al volledig gestript klaar om opnieuw aangekleed te worden. Het is nog wachten op de ramen. Maar wij zijn al supertevreden met de gedane werken in de kleine anderhalve week. Nog vierenhalf weken te gaan tot de verhuis!

Voor de nieuwsgierigen die de werkzaamheden graag opvolgen, jullie kunnen terecht op “De Kronieken Van 312”. Daar krijg je info, leuke weetjes, vervelende tegenvallers en fotomateriaal, wat had je gedacht.

Rest mij nog af te sluiten met mijn studio, die nu definitief tot enkele dozen werd herleid om hopelijk binnen een paar maanden in volle glorie terug opgebouwd te zijn!

Natuurlijk nam ik (nog maar eens) een afscheidsshoot. Tjah, wat wil je, Ina stond al een hele tijd niet meer voor mijn lens én ik kan de komende tijd niet meer genieten van een studio… Ik ben ook maar een mens hé …

Geniet hier even mee van deze aller aller allerlaatste shoot in mijn garagestudio. En ik smijt er hieronder alvast enkele smaakmakers tussen!

Tot schrijfs!

Vi