Als het kriebelt …

Na een drukke september- en oktobermaand had ik uitgekeken naar een kalme novembermaand.

Zo eentje waarvan je je in je luie zetel ploft en met een luide zucht zegt: “aaaaaaaah, ik zit!”.
Zo eentje waar je die beweging op meerdere dagen kan herhalen.
Zo eentje waar je je misschien eens zou kunnen vervelen… Want verveling is een woord die eigenlijk niet in mijn woordenboek te vinden is.

Alle gedane shoots zijn afgewerkt en gepubliceerd op de site, de romantische bijvoeging al opgemerkt, by the way?
Er zijn enkele shoots “in the pipeline”, maar nog geen definitieve datum afgesproken.

Daar was ik dan, Hallelujah, het is november! Mijn rustige, stille maand!
Maar heb ik mij al meermaals laten ploffen in die zetel of me te pletter verveeld? Wat denk je?

Ik had er natuurlijk niet bij stilgestaan dat wanneer je 2 maanden geen tijd hebt, je alle sociale activiteiten opschuift naar die eerstvolgende vrije maand, die blijkbaar in mijn hoofd meer dagen en uren bevatte dan een doorsnee maand. Bijgevolg lopen we ook in november van hot naar her!
Maar het is natuurlijk superplezant: afspreken met vrienden, toneeltje meepikken, eindelijk die kleine baby gaan bezoeken waar je o zo nieuwsgierig naar bent, gaan borrelen op nog een andere baby, je te pletter lachen op een comedy show, hé, misschien zelfs een bioscoopje meepikken, zalige drukke dagen dus!

Het is ook tijdens die zalige dagen dat mijn fototoestel verweesd achterblijft, mijn linkeroog vertoont reeds ontwenningsverschijnselen en knijpt zich per momenten spontaan dicht.
Dit weekend was het dan zo ver, ik kon het niet langer weerstaan, ik heb me overgegeven aan de drang en mijn teerbeminde toestel ter hand genomen.
Gelukkig heb ik altijd een modelleke ter beschikking, Ina moest er weer aan geloven.
“Geen foto trekken, mama”, opperde ze nog.
“Toe, Ina, eentje, mama wil eens kijken of het nog werkt”, misschien werd wel een snoepje beloofd als drukmiddel …
Ik heb haar toch een 5-tal minuutjes kunnen aanslaan als ad-interim model, die modellen worden steeds veeleisender en voor 1 snoepje krijg  je dus amper een 5 minuten.
Nu, kort als het duurde,ik was weer tevreden. Mijn fotograaf-hersenen lagen weer in de juiste kronkel en ik kon weer wat bewerken in Lightroom.

Zalig! Mijn zondag was weer geslaagd.

De enige vraagt die rest: hoe lang zal dat gelukzalig gevoel blijven duren vooraleer de kriebels weer de kop op steken … ?

Dinsdag, 26 november 2013