Girls Just Want To Have Fun

Een slagzin die klinkt als muziek in de oren! Hij is eigenlijk al jaren van tel en het grappige is dat wanneer je terugkijkt, de invulling ervan toch een ietsiepietsie wijzigt.

Ooit zat ik als 10 of 11-jarige snotaap de film tot vervelens toe te bekijken, rats vanbuiten kon ik hem, van voor naar achter en van achter naar voor. In mijn volle overtuiging kon ik ook perfect de danspasjes meedoen, de salto’s laten we hier even achterwege, hoewel ik moet toegeven dat ik in mijn rijke fantasie menig flik flaks ten tonele heb gebracht.

Girls Just Want To Have Fun back in the days staat gelijk aan muziek, dansen en, jawel, playbacken. Uren stond ik voor de spiegel in mijn kamer de perfecte dansmoves te bedenken, wat dan achteraf eigenlijk gewoon overeenkwam met het zwierig uitbeelden van het nummer. Uiteraard vond ik dat mijn talenten niet tot mijn slaapkamer mochten beperkt blijven en dus trad ik op, bij elke gelegenheid, maar dan ook echt elke gelegenheid. Op school tijdens een schoolfeest of klasfeest, bij eender welk feestje thuis waar bezoek aanwezig was, … Tot vervelens toe voor de bezoekers, ik durf het nu toegeven, maar ik verzeker je, als prille tiener was ik overtuigd van mijn succes! Het applaus van het bezoek overtuigde me nòg een nummertje te brengen, om HEN te plezieren uiteraard, terwijl ze in werkelijkheid waarschijnlijk iets hadden van “oh nee! Daar gaat ze weer”. Ik zag laatst bij het bladeren in een album een telefoonhoorn op de salontafel liggen bij één van mijn optredens. Jawel mensen, u leest het goed, zelfs attributen werden in mijn performance ingebouwd!
Bij gebrek aan eigen plaatjes griste ik de “meest moderne elpees” uit mijn vaders collectie om mijn shows mee te vullen: Anita Meyer, Sandy en ja, Paul Anka kan ik op mijn palmares van ”geplaybackten” schrijven. U begrijpt dat de collectie van mijn vader hoofdzakelijk bestond uit A. Duitse Schlagers, B. Accordeonmuziek en C. Saxofoonmuziek van James Last, dus geef toe, mijn keuze was top!
Later evolueerde mijn repertoire nadat ik mijn eigen stereoinstallatie op de kamer had met dubbel cassettedek en platendraaier! Liedjes aanvragen en opnemen bij Radio Vrij Moerbrugge, hopend dat de omroeper niet teveel door mijn liedje heen zanikt en dan van het ene cassetje naar het ander overnemen, om dan een volledige A-kant van het zelfde liedje te hebben. PERFECT om de tekst te kunnen opschrijven en mijn dansmoves te oefenen. Iets minder perfect waarschijnlijk voor de mede gezinsleden, maar dat ging mij een worst wezen. Ik oefende en kweelde ongeremd verder. Zo moesten Paul Anka en Anita Meyer wijken voor Madonna en lag ik kronkelend op de grond “Like A Virgin” te performen. Qua act kon het tellen, de kandidaten van Idool, The Voice en Belgium’s Got Talent kunnen er nog een puntje aan zuigen.
Mijn liefde voor de muziek is gebleven, noem het gerust een verslaving, het kronkelen op de grond en het optreden echter, daar is (gelukkig) een eind aan gekomen.

Van het kronkelen op de grond op de tonen van “Like a virgin” kunnen we eigenlijk naadloos overgaan naar de volgende “Girls Just Want To Have Fun-fase” zijnde jongens! Kieskeurig was ik niet in de beginjaren, ik was verliefd op AL de vrienden van mijn broers, ALLEMAAL. En als 12-jarige wil je jezelf dan natuurlijk wat extra in de verf zetten in de aanwezigheid van die vrienden, ah ja! Zo kon ik het ooit forceren dat mijn broer mij MOEST meenemen naar de cinema. Je moet weten dat mijn broer NOOIT op stap ging met vrienden, zijn vishengel en een grote plas water is eigenlijk alles wat hij nodig had. En voor die ene keer dat hij met vrienden een filmpje ging meepikken, mocht hij dan nog zijn “zichzelf super interessant, tof en cool-vindende kleine zus” meezeulen. Ik vond het alvast steengoed geregeld. Nu, ook aan de waterkant was broerlief niet altijd veilig. Als mijn vriendin en ik wisten dat daar een visvriend ging aanwezig zijn, maakten we ons op ons mooist en brachten broerlief gegarandeerd een bezoekje! Daar ging de stilte en de rust!
Zo kon ik diezelfde broerlief later overtuigen om naar de kermis te gaan, achteraan op de brommer gezeten snorden we richting Oostkamp. Daar aangekomen liet ik die volledig aan zijn lot over, want uiteraard had ik met vriendinnen afgesproken. En dat in de tijd toen gsm en facebook nog niet bestonden, inventief was ik in elk geval! Het werd voor mij een euforische avond, zo cliché je het maar wil ontving ik mijn eerste échte (ja, zo één) kus aan de boksauto’s. De avond kon alvast niet meer stuk! Geen idee wat mijn broer heeft gedaan die avond, maar ik was in mijn nopjes.
Met het verstrijken van de tijd werd ik gaandeweg wel iets kieskeuriger wat jongens betrof en zo breidde de vijver zich stilletjesaan tot ver buiten mijn broers hun vriendenkring uit …

De volgende fasen kunnen we in een notendop laten passeren (of misschien houd ik gewoon liever de details voor mezelf): jongens – uitgaan – haar & make up – jongens – fuiven – mazoetjes – eum … jongens – concerten – enzovoorts. Jullie snappen vast wel het plaatje.

Girls Just Want To Have Fun heden ten dage. Als ik het zo meteen ga nalezen ga ik mezelf bejaard voelen, volledig klaar voor het rusthuis.
Ik wilde weer fun, all work and no play, het blijft niet duren, een mens heeft nood aan zijn portie(s) ontspanning. Niet dat ik geen fun beleefde, zeker niet, noem het eerder iets nieuws willen.
Van het één rol je in het ander. Baby’s fotograferen, ik vind het super en wil me er echt meer op toeleggen, maar de foto’s zijn pas af als je leuke “props” hebt: mutsjes, haarbandjes, dekentjes … Al eens de prijzen erop nagezien om die kleinoden aan te schaffen? Ik daag jullie uit. Zou het niet fantastisch zijn mocht ik dat gewoon zelf kunnen maken?
Ik moet hier in de kantlijn toch wel even bijvermelden dat naald en draad, in welke vorm dan ook, niet mijn beste vrienden zijn. Zo deed ik er in de lagere school ooit een goed 2 jaar over om een voorgedrukt moederdagwerkje met kruissteek af te werken. En later, toen ik al getrouwd was, ben ik in hevig dispuut gekomen met mijn naaimachine met enige “verbouwingen” aan dat machien tot gevolg. (en mijn naaiwerk met een hangende lip meegenomen naar mijn mama, die wel overweg kan met naald en draad!)

Dus je leest het goed, diezelfde Vi heeft ineens besloten dat handwerkjes maken FUN moet zijn. Ik ben ondertussen voor enkele haakworkshops ingeschreven en ook een jaar naailes en nieuwe naaimachine zijn een feit!

Ik vat even samen: Girls Just Want To Have Fun staat heden ten dage gelijk aan haken en naaien! Hoe oud word ik weer binnen enkele dagen? 70?
Net niet … ik mag zaterdag 38 kaarsjes uitblazen, jippie! En ik troost me met het feit dat ALLE cursussen hopeloos volboekt waren en toen ik stof ging kopen liep daar meer volk rond dan in de hipste boetiek op zaterdagnamiddag. Dus ik concludeer dat zelf naaien hip is en ik me dus nog steeds als jong en mee met de tijd mag catalogeren!

Wordt zeker vervolgd! En jullie, doen jullie nog Fun-dingen? Niet vergeten, lieve vrienden, we moeten nog plezier maken ook, welke invulling jullie eraan geven laat ik volledig aan jullie over!

Tot schrijfs!

Vi