Big Girls Cry

Ik trakteerde mezelf vorige week op het nieuwe album van Sia, 1000 Forms of Fear.
Ik stootte laatst bij toeval op het nummer Chandelier op youtube en was meteen verkocht. De bijhorende dans in het clipje laat me achter in een tweestrijd, ik kan maar niet beslissen of ik het goed vind of net helemaal op niks lijken. Opzet geslaagd van Sia, zou ik zeggen, want het blijft wel hangen. Je blijft ook kijken en dan nog eens, net omdat het je zo intrigeert. 
Zaterdagmorgen op weg naar de naailes had ik dan even de auto en ruimte voor mezelf. (Lees: kon ik de radio EINDELIJK eens volle bak zetten en een eerste oor werpen op het album, zonder constant onderbroken te worden door Ina-lief die wel elke minuut een nieuwe, voor haar levensbelangrijke, vraag moet stellen). Chandelier kende ik dus al, de stukjes die ik al vanbuiten wist kweelde ik uiteraard mee, wat had je gedacht. En dan kwam de 2^de track, vanaf de eerste noot greep het nummer me al naar de keel. Spontaan sprongen de tranen in mijn ogen, zonder op dat moment te weten waar het nummer eigenlijk over gaat. Het gebeurt soms, dat een nummer je van de eerste noot zo aangrijpt dat je precies in een trance wordt gebracht. Eerder had ik het met “In the arms of the Angel” van Sarah McLachlan toen ik het hoorde in de serie “Alias”. Ik was toen compleet van mijn melk en kon even de serie niet meer volgen. Vreemd, want het nummer komt ook voor in de film “City of Angels” die ik veel eerder al zag en zelfs op DVD heb. Het beklijvingsgehalte is dus niet enkel afhankelijk van het lied zelf maar dus duidelijk ook van de tijd of de beleving waarin je het te horen krijgt. Ik was ook meteen overdonderd door “Black” van Pearl Jam, “Strong” van London Grammar en ik had het onder andere ook met “My love” van Sia, zo leerde ik haar ook kennen. Ook weer toevallig, het nummer komt uit één van de Twilight films. Ik had de eerste gezien en vond deze verschrikkelijk, geen haar op mijn hoofd dat erover dacht om een volgende uit de saga te bekijken. Door het nummer opnieuw en opnieuw en opnieuw (enzoverder) te beluisteren via youtube werd ik uiteindelijk zelfs geïntrigeerd door de Twilight films waardoor ik ze dan uiteindelijk ook allemaal zag. Muziek kan je tot vreemde dingen aanzetten, zo blijkt.

Terug naar mijn “Big Girls Cry” nu, want daar ging het toch even over, het nummer 2 op het Sia album. Het beklijvde me direct in de auto, na de les thuis toch nog snel even intens geluisterd, met het boekje erbij. Man man man, soms heb je van die nummers die op je lijf geschreven zijn, of eerder door jezelf geschreven. Dat had ik ook met “N’umb” van Pink destijds, het beschreef perfect hoe ik me op een bepaald moment voelde in mijn eerste huwelijk.
Ik denk dat je “Big Girls Cry” kan situeren in de periode daarna dan. Terug alleen, in de grootste zin van het woord, een nieuw leven opbouwen van nul of zelfs nog enkele stadia lager, herbeginnen met weinig of niks. Ik had een huis gevonden, betaalbaar als alleenstaande, maar groot. Een voormalige winkel, telde maar liefst 4 overdreven grote slaapkamers, een badkamer waar je een feest kon in geven, een hall die groter was dan de doorsnee living, 2 woonkamers, een keukentje waar je kookt en dan een eetkeuken. Immens groot, maar niet in orde, vandaar de lage prijs. Van de 4 stopcontacten in de living werkte er 1, er was 1 wc, ..buiten … Leuk als je ’s nachts wakker wordt met een nog net niet ontplofte blaas en je dus uit je warme bed de sneeuw in mag gaan lopen. Een groot huis klinkt toch super? Dat was het ook, alleen had ik niks om het te vullen, waardoor de leegte nog meer aanwezig is. Ik had zetels, mijn tv, en 2 kasten, ik had ergens een keukentafel en stoelen kunnen “schooien” en een bed voor mijn zoontje kon ik van mijn broer gebruiken. In de weken dat hij er was, sliep ik in de zetel, als hij bij zijn papa was in zijn bed. Geleidelijk aan kun je wel wat vullen, iemand heeft nog een twijfelaar staan van een gestorven opa, je vindt een bijzetzetel en –tafel in een kringloopwinkel, maar uiteindelijk blijft 2/3 van dat huis LEEG. Iedereen sprak hun bewondering voor mij uit. “Het is een voorbeeld hoe positief je blijft, strijdvaardig, opgewekt, …” Een façade natuurlijk die onderweg van je werk of uitgaansplaats naar huis afbrokkelt en tegen dat je thuiskomt ben je weer je gebroken, ellendige, depressieve zelf. Je leegte probeer je op te vullen, met uitgaan in de week dat je alleen bent. Maar ook als je kind er dan is, zijn de dagen moeilijk. Papa heeft ondertussen een nieuwe relatie, zij heeft 2 zonen waarvan 1 even oud als mijn zoon. Papa woont nog in het huis dat we gekocht hadden dus daar heeft zoonlief zijn vertrouwde stek, zijn kamer en zijn spullen. Moeilijk om daar tegen op te boksen, je probeert maar faalt, hij was ook maar 4 en kan dat moeilijk objectief plaatsen natuurlijk.
Ellendig heb ik mij daar gevoeld, maar als ik terugkijk ook niet. Het is daar dat ik mijn leven herbegonnen ben, waar mijn nieuwe ik gekneed werd, zij het dan de basislijnen want je “ik” is volgens mij nooit af. Je bent je hele leven door in constante verandering.
Één van de moeilijkste dingen wat ik toen heb moeten leren is dingen aanvaarden, dingen me niet laten bij de keel grijpen. Er werd veel verteld wat ik per se constant wilde rechtzetten, mijn versie van de feiten geven, maar hoe meer ik mezelf verdedigde hoe minder ik precies geloofd werd. Ik moest leren aanvaarden dat mensen een mening vormden zonder correcte informatie en ik moest kunnen beslissen dat ik die mensen moest loslaten, want mensen die geen 2 kanten van het verhaal willen horen, hoeveel zijn die je dan vertrouwd…? En dat was een harde noot om te kraken. Ondertussen heb ik iets van het is jammer, maar het is “their loss”, ik weet hoe de vork aan de steel zit, wie ik ben, met mijn positieve en negatieve kanten, wat anderen denken zal mij eigenlijk een worst wezen. Diegene die me na aan het hart liggen weten wel het hoe en wat, omdat het hen ook oprecht interesseerde, omdat ze oprecht begaan waren, met die mensen ga je verder.  Maar dat “kunnen” is heel moeilijk en immens hard geweest.

“Tough girl in the fast lane. No time for love, no time for hate. No drama, no time for games. Tough girl whose soul aches. I’m at home on my own, Check my phone, nothing though, Act busy, order in, Pay TV, it’s agony. I may cry ruining my makeup, wash away all the things you’ve taken, I don’t care if I don’t look pretty, big girls cry when their hearts are breaking. I wake up (times 20) – I wake up alone”

Het enige wat niet klopt is de Pay-TV, want dat wilde ik niet. Maar voor de rest oh zo correct. Tough girl, tot je thuiskomt…
Maar hé, we zijn ondertussen 10 jaar verder en ik heb wel wat waters doorzwommen. Want die periode had me extreem gemaakt. Extreem in eigenlijk elk opzicht. Extreem positief in een nieuwe relatie, extreem verliefd, maar tegelijkertijd ook extreem negatief, extreem achterdochtig, extreem ongeloof dat iemand gewoon respect voor je kan hebben, zoals je bent op dat moment, zondermeer, extreem onzelfzeker, extreem veel twijfel, extreem veel antwoorden willen. Alles wat extreem is, ontploft op een bepaald moment, en zo ook ik. Gelukkig zie je op een bepaald moment de ernst van je gevoelens in, zit je neer aan tafel met je partner en leg je uit dat dagelijkse ruzie niet meer kan. Je probeert uit te leggen hoe je je elke dag voelt en welke strijd je constant voert. Je beslist hulp te zoeken. Hulp die er eerder had moeten zijn, maar in al je sterkte denk je dat je alles zelf wel even kunt oplossen tot dat op een bepaald moment geen haalbare kaart meer lijkt en je je nieuwe relatie de verdoemenis in aan het werken bent. Achteraf gebleken was het zo’n belangrijke hulp, een persoon tegen wie je je niet moet verdedigen voor je gedachtenkronkels, die worden begrepen, er wordt zelfs uitleg aan gegeven, je begrijpt van waar ze komen en meer nog, iemand anders begrijpt ze ook, de weg die je zal moeten afleggen wordt getoond. Het is een weg die je zelf moet afleggen, natuurlijk, maar zonder de constante strijd lijkt die haalbaarder. Je kunt alles visualiseren, je ziet de lagen om terug tot je kern te komen “afgepeeld” worden naarmate de tijd voorbijgaat.

Eeuwige dank en bewondering voor mijn ondertussen echtgenoot natuurlijk, die met veel geduld alles “ondergaan” heeft. Het is ons echt niet in de schoot gelegd geweest, het opnieuw beginnen. Hij midden in een vechtscheiding wat ook de nodige spanning met zich meebrengt, ik met mijn extreme warboel in mijn hoofd.
Maar we hebben het gehaald, zijn er supersterk uitgekomen, ruzie maken doen we nu eigenlijk zelden of nooit. Ik voel me terug normaal, heb soms wel eens een terugval maar kan dat dan ook uitleggen. En dat doe ik ook, ik laat niks meer extreem worden. Want van die twijfelmomenten escaleren in een sneltempo en als je niet tijdig ingrijpt voel je de extremen terugkomen en daar wil je echt niet naar terug.

Een liedje, het kan wat bewegen in een mens en dat maakt het net zo mooi natuurlijk, ook al brengt het je terug naar wat misschien wel de moeilijkste periode in je leven tot dusver is geweest.

Creativiteit is voor mij nieuw, buiten mijn buiten proportie muziekverslaving was ik voordien hobbyloos. Ondertussen groeide mijn passie voor fotografie. En nu is er ook het letterlijk creatief zijn, met naald en draad. Grappig maar het geeft zoveel voldoening.
Ik heb EINDELIJK mijn rok afgewerkt, het bleek een echt huzarenwerk te zijn. Maar hé, hij is af, ik draag hem nu voor de 2^de dag en hij is nog niet in flarden uiteen gevallen, ik moet het wel goed gedaan hebben. Ik haakte ondertussen zeer vlijtig 3 sjaals en 1 muts. De volgende workshops voor nog een muts en een driehoeksjaal staan al op de planning.

Ik deed een fotoshoot die moet dienen als bijlage van een artikel in een vaktijdschrift en dit zeg ik toch met enige trots.
“Ons” Elien kwam weer langs voor een slaappartijtje en ik kon niet anders dan dat engeltje voor mijn lens te leggen, wat een doetje is het toch! Je zou ze zo opeten!
Komend weekend heb ik een mooi gezinnetje in de studio met 2 stoere zonen en een lief klein prinsessenzusje.

We blijven bezig, “verveling” werd uit mijn vocabulaire geschrapt!
En van tijd tot tijd verliezen we onszelf in een streepje muziek, het moet allemaal kunnen!

Tot schrijfs!