19 jun

Opzij, Opzij, Opzij …

Maak plaats, maak plaats, maak plaats, wij hebben ongelofelijke haast…
Iedereen kent het Herman van Veen lied, wel, het kan niet meer toepasselijk zijn dan bij ons momenteel.
Met de aan de gang zijnde verbouwingen hebben we het drukker dan ooit. Het is voor ons momenteel zeer makkelijk te antwoorden op vragen als: “en? wat heb je gedaan dit weekend?”. Easy, gewerkt!
Een dagindeling is snel gemaakt:
Weekdagen: wekker om 6u, om 7u30 present op het werk, na het werk richting Eernegem, werken tot een uur of 9, thuiskomen en dozen vullen, die dozen inladen in de auto, in bed, wekker om 6u, …
In het weekend: wekker om 7u, richting Eernegem, werken tot een uur of 10 ’s avonds, thuiskomen en dozen vullen, die dozen inladen in de auto, in bed, wekker om 7u, … Je ziet, allemaal zeer simpel op te sommen!
Terug naar Herman van Veen dan, vooral het “we moeten rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan” deeltje klinkt ons ongelofelijk bekend in de oren, het lijkt op ons lijf geschreven te zijn!
De verbouwingen lopen soms met vallen en opstaan, want zoals bij iedereen zijn er bij ons ook onvoorziene omstandigheden, verrassingen waar we niet op gerekend hadden en helaas zijn die verrassingen dan nooit als positief te categoriseren en komt er bij die verrassingen een extra prijskaartje aan te pas.
Maar we wanhopen niet, we zijn supertrots op wat we al allemaal gerealiseerd hebben. Zondag verhuizen we (eum, dat is binnen een paar dagen en de helft van mijn inboedel staat nog gewoon netjes in de kasten…) en hoewel we verre van klaar zijn, zijn we toch al ver gesprongen. We kunnen eten, slapen, ons wassen en de kids kunnen zich ontspannen. De rest komt later.

Morgen echter doorbreken we de sleur! Een belangrijk moment voor mij, de proclamatie van de versgebakken preventieadviseurkes! Ik stop een uurtje vroeger met werken om toch ietwat representabel voor de dag te komen en om 17.30 worden we verwacht om allen samen naar het provinciehuis te trekken. Met veel toeters en bellen, en zeker ook de nodige speeches, mogen we dan ons getuigschrift in ontvangst nemen. Joepie! Vanaf dan is het officieel. De allerlaatste horde wordt hier genomen, en het is natuurlijk de leukste horde, deze net voor de eindmeet en temeer omdat we allemaal winnaars zijn! Daarna praten we nog lekker na op de receptie en dan gaat t richting bed om ’s anderendaags terug aan de sleur te beginnen.

Tenslotte kan ik hier vol trots de link naar een selectie van mijn laatste trouwshoot publiceren. Ik wachtte op groen licht van onze newlyweds, want het is natuurlijk niet de bedoeling dat ik de foto’s publiceer voor zij deze aan hun familie hadden kunnen laten zien!
Ik zeg er duidelijk bij “vol trots”, want dat ben ik ook, er zitten naar mijn bescheiden mening enkele ware juweeltjes bij. Genieten jullie even mee met mij?

Tot schrijfs!

Vi
PhotograVi

Katrien & Jürgen - 2014

Katrien & Jürgen – 2014

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.